Nora Lindqvist is een redelijk succesvolle schrijfster van zelfhulpboeken. Haar leven heeft er ooit anders uitgezien. Jaren geleden was Nora psychisch erg labiel en ging het niet goed tussen haar en haar man. Zij is toen zes verdiepingen naar beneden gevallen en heeft dat ternauwernood overleefd. Maar ze is er weer bovenop gekomen en leidt nu een rustig en stabiel leven met haar man Frank en hun kinderen Albin en Saga in een mooi groot huis.

Nora schrijft boeken en geeft lezingen en Frank is haar literaire agent. Momenteel is ze bezig met het begin van een nieuw boek, waarin ze de zeven hoofdzonden wil verwerken. Ieder begin is even zoeken, maar de hoofdlijnen zijn er.

Dan krijgen ze een nieuwe buurvrouw, Klara. De kinderen zijn op slag dol op haar en haar hond. Als Nora zichzelf voorstelt heeft ze gelijk een vreemd gevoel bij deze nieuwe buurtbewoonster.

“De buurvrouw keek haar aan. Nora wist niet of ze het zich verbeeldde, maar er was iets in die blik. Was het er een van herkenning? Maar niet op de bewonderende manier die haar als redelijk bekende schrijfster gewoonlijk te deel viel. Ze probeerde woorden te vinden voor haar gevoel. Verachting?”

Klara weet een steeds grotere stempel te drukken op hun gezinsleven. De kinderen zijn liever bij Klara dan bij hun eigen moeder en ze betrapt Frank er steeds vaker op dat hij veel contact zoekt met Klara en vreemd gedrag vertoont. Nora vertrouwt het allemaal niet en merkt dat ze zich lichamelijk ook steeds slechter gaat voelen. Waar komt toch die moeheid vandaan? Nora wordt steeds achterdochtiger en vraagt zich af of ze zich weer dingen begint in te beelden. Ze verliest steeds meer het vertrouwen in haar omgeving en wil haar vermoedens bewijzen.

“Het besef was er onmiddellijk. Ze wist precies wie ze bezig was te worden. Degene die ze ooit was geweest en gezworen had nooit meer te zullen worden.”

Frank kan het niet gebruiken dat zijn vrouw (weer) instort, want ze hebben geld tekort en haar nieuwe boek moet er zo snel mogelijk komen. Hij schakelt de hulp in van Nora’s oude psychiater en probeert er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Langzaamaan ontvouwt zich een familiegeschiedenis, die maar het beste verborgen had kunnen blijven.

Vanaf de bodem kun je niet dieper vallen en je kunt, wanneer je er klaar voor bent, omhoogschieten en opkrabbelen. Nu ze langs de steile rots in haar innerlijk wankelde, gaapte de afgrond zo diep dat ze niet eens zeker wist of die wel een bodem had. Als ze nu viel, wist ze niet of ze zich ooit weer omhoog zou weten te werken.

Rebecka Aldén is werkzaam als journalist en redacteur bij het tijdschrift Damernas Värld. Ze woont in de buurt van Stockholm. De achtste doodzonde is al aan vijf landen verkocht, waaronder aan Nederland.

Wat ik het meest opvallende vindt aan De achtste doodzonde is de manier waarop de auteur haar personages schetst. Nora  geeft veel om uiterlijk vertoon en sociale status, maar ze is ook vreselijk naïef en manipuleerbaar. Het contact met haar dochter verloopt moeizaam. Ze klaagt erover, maar doet vervolgens niets constructiefs of alleen halfslachtige pogingen daartoe. Ik kreeg een beetje een hekel aan haar. Frank lijkt de zorgzame man die ervoor zorgt dat zij haar werk kan doen, haar zelfs flink achter haar kont aan zit, maar hij wordt gedurende het verhaal steeds wat afstandelijker en vreemder.

Wat mij begon tegen te staan zijn de onnatuurlijke reacties die de karakters vertonen als er iets gebeurt. Nora trekt haar mond niet open waar ieder ander dat wel zou hebben gedaan. Ineens herinnert Nora zicht iets van haar val zoveel jaren geleden, maar ook dat komt gekunsteld over. En Frank lijkt ondertussen bijna lijdzaam toe te kijken zonder dat dit hem alles nou erg veel doet. Een en ander wordt wel verklaard aan het einde, maar toen had ik de nare bijsmaak al.

In het boek wordt af en toe teruggeblikt naar de jeugd van Nora zonder er dieper op in te gaan. Zij is op jonge leeftijd De Parochie ontvlucht en heeft gebroken met haar ouders, maar dat wordt verder niet uitgediept. Ik miste de meerwaarde van het benoemen hiervan. Het voelde bijna alsof dit boek het tweede deel van een serie is waarvan ik het eerste deel niet heb gelezen.

Rebecka Aldén heeft een makkelijk te lezen schrijfstijl. Er zijn maar weinig personages wat zorgt voor een overzichtelijk geheel. Het duurt lang voor er spanning is, maar richting het einde komt dat wel. De finale van het verhaal is erg verrassend. Als lezer denk je te weten wat er gebeurd is, maar daar zet de auteur ons nog even op het verkeerde been. Het einde is niet eens zozeer goed, want ik kreeg een nog grotere hekel aan de hoofdpersonages, maar voorspelbaar was het in ieder geval niet.

De achtste doodzonde zal waarschijnlijke de beginnende thrillerlezer nog wel wat aanspreken. Maar voor de ervaren lezers is dit boek te weinig spannend, te gekunsteld en te ongeloofwaardig.

Eindoordeel **

Titel: De achtste doodzonde
Auteur: Rebecka Aldén
Genre: Thriller
Uitgeverij: Cargo
Datum: september 2016
ISBN: 9789023498476
Pagina’s: 288