“Maar niemand kon haar horen. En toen Ruby weer op het bed lag, wist ze dat zij in de hel verbleef, niet hij.”

Ruby wordt wakker na een nachtje stappen en denkt in haar eigen bed te liggen, maar niets is minder waar. Ze bevindt zich in een vreemd bed in een koele en donkere kelder. Ze heeft geen herinneringen aan hoe ze daar gekomen is. Haar ontvoerder laat al snel van zich horen en behandelt haar op een vreemde manier en noemt haar bij een andere naam.

Sinds haar ontvoering was ze bang geweest dat ze de slavin van haar ontvoerder zou worden. Nu wist ze dat ze zijn volgende dodelijke slachtoffer zou zijn.”

Inspecteur Helen Grace wordt bij een plaats delict geroepen. Op het strand, in een greppel, is het lichaam gevonden van een jonge meid die al enige tijd is overleden. Het is duidelijk dat er sprake is van een moord en ook dat het niet de bedoeling was dat het lichaam gevonden zou worden. De familie van het slachtoffer was in de veronderstelling dat ze nog leefde, omdat er nog steeds berichtjes uit haar naam op social media geplaatst werden.

Helen en haar collega’s ontdekken tijdens hun onderzoek een verband met andere vermissingen. Ook Ruby’s naam komt voorbij. Ze hebben al snel door dat ze met een heel ziek persoon te maken hebben en dat de tijd dringt.

Helen heeft niet alleen de moorden op haar bordje liggen. Hoofdinspecteur Ceri Harwood maakt het haar heel erg moeilijk, haar gedrag jegens Helen lijkt steeds meer op een persoonlijke vendetta. Als Helen Ceri om hulp vraagt bij het helpen vinden van haar neef Robert krijgt ze een harde nee te horen. Als Helen besluit om achter de rug van Ceri om te handelen en via via politiegegevens te bemachtigen loopt het uit de hand. Ceri komt erachter en gebruikt dit tegen Helen.

De moordenaar wordt ondertussen steeds onrustiger en is niet tevreden. Hij heeft al weer een volgend slachtoffer op het oog, maar het net rondom hem sluit zich steeds meer en dat weet hij.

M.J. (Matthew) Arlidge (1974) is een Engelse auteur. Hij schrijft al vijftien jaar voor verschillende Britse crimeseries. Iene miene mutte was zijn thrillerdebuut en is tevens het eerste deel van de Helen Grace-serie. Piep zei de muis was het vervolg en nu is dus zojuist het derde deel verschenen – Pluk een roos.

De auteur heeft een hele prettige schrijfstijl voor het genre. Er is sprake van een goede opbouw en afwerking, er zijn spannende wendingen, het verhaal is vaak niet voorspelbaar, de hoofdstukken maken vloeiende overgangen en er wordt veel aandacht besteed aan personages.

Het enige wat mij enigszins tegenviel zijn de personele veranderingen binnen het team. De auteur heeft aan opschoning gedaan en een aantal personages (naar de achtergrond) laten verdwijnen en er nieuwe teamleden voor teruggeplaatst. Hier is wel een duidelijke motivatie voor in het boek, maar in een serie vind ik het juist een pre dat je meegroeit met de personages en daar moet voor een gedeelte weer opnieuw mee begonnen worden. Buiten dat heb ik gewoon weer enorm genoten van dit boek.

M.J. Arlidge is meester in het creëren van de juiste sfeer en spanningsboog tijdens het lezen van zijn thrillers. In zijn boeken wordt een zoektocht beschreven naar een seriemoordenaar. In Pluk een roos wordt de spanning weer subliem opgebouwd en als lezer wordt je getriggerd om mee te denken, zonder dat het voorspelbaar is. Van het begin tot het einde is het een heerlijke thriller.

Eindoordeel ****

Titel: Pluk een roos (Helen Grace #3)
Auteur: M.J. Arlidge
Genre: Thriller
Uitgeverij: Boekerij
Datum: juni 2016
ISBN: 9789022577172
Pagina’s: 397